|
Баляда Яна Чачота
|
|
7.07.1796 – 23.08.1847
|
За вокнамі бібліятэкі
Выходзіць сьвітаньне з дажджу.
Зноў кнігі табе нібы лекі
Ад суму, што поўніць душу,
Бо сьпевы пра даўніх ліцьвінаў
Заснуць – хоць на міг – не далі.
Была, нібы песьня, краіна,
А людзі жывуць, як жылі,
І ты сярод іх як сьвітаньне,
Якое ня кожны чакаў.
Час пройдзе, і сонца загляне
У хату і да мужыка.
І ты сярод кніг – не самотны,
Хоць ты не забыўся свой шлях
Праз турмы, празь вецер галодны,
Празь сьлёзы і кроў у сьнягах
Чужыны, якой усё роўна,
Хто ты: ці бандыт, ці паэт,
Які праслаўляе князёўну
Вялікага Княства і сьвет,
Дзе ты нарадзіўся, каб верыць
У родны нявольны народ,
Які тут для некага шэры,
Дурны і сьляпы, нібы крот,
Ды гэткі ён не для Чачота,
Бо любіць народ свой Чачот,
І ў сьпевах пра даўніх ліцьвінаў
Жыве залатая краіна,
І будзе – пакуль ёсьць народ...
16–17.X.2007.
|
|
